Zo, nóóit verwacht dat ik dit artikel zou schrijven. Na het typen van de titel wist ik dan ook niet zo goed hoe of waar ik moest beginnen. Het staat er duidelijk: ik schaamde mij voor mijn zwangere lichaam, dus wel logisch waar ik het over ga hebben. Maar ik vind het een lastig onderwerp en ik geloof niet dat ik mij eerder zo kwetsbaar of open en bloot heb opgesteld. Wees dus een beetje lief voor me ;-) Dank je wel.

Bovenstaande foto collage komt je wellicht bekend voor, ik gebruikte ‘m voor mijn meest recente zwangerschapsupdate. De tekst die ik erbij zette: ‘Ik deed daarom speciaal voor jullie een make-upje op ;-) en sleepte Justin gisteren achter mijn camera en tadaaaa, hier is ‘ie dan!‘ Alsof ik er mega trots op ben. Ben ik inmiddels ook, maar niets is wat het lijkt.

Ik had het al helemaal bedacht: na het schrijven van de update zou er nu eindelijk een foto bij het artikel komen. Ik verschuilde mij steeds achter mijn woorden en liet niks van mijn lichaam zien. Door de vorige zwangerschap en ál het commentaar dat ik destijds heb mogen ontvangen was ik rete onzeker geworden over mijn zwangere lichaam. Deze zwangerschap is het iets minder (want ik krijg die opmerkingen maar zelden, thank god) maar waarom zou ik mijzelf publiekelijk vertonen? Op mijn blog nog wel, waar heel de wereld mij kan zien? Dan kan ik de opmerkingen binnen de kortste keren wel weer verwachten, dacht ik. Maar ik voelde toch een soort drang om het toch te doen, want ik vond het zo leuk om bij anderen ook die groei te zien.

De foto’s waren snel geschoten. Ik wierp er een vlugge blik op, want we hadden haast omdat we de babykamer meubels gingen uitkiezen, en op het eerste gezicht zag het er – in mijn ogen – goed uit. ‘Leuk!’ zei ik. Na een aantal uur waren we thuis en ik opende mijn SD kaart. Ineens kreeg ik een naar gevoel bij de foto’s: enkel negatieve gedachten kwamen in mij op en ik wilde ze wissen. Er werden nieuwe foto’s geschoten maar die waren in mijn ogen nóg erger: ‘Laat maar!’. Verdrietig stapte ik de auto in om Faas te halen en onderweg kon ik geen woord uitbrengen. Waarom ben ik toch iedere keer zo van slag wanneer het om mijn lichaam gaat tijdens de zwangerschap? Met tranen in mijn ogen kwamen we aan bij mijn schoonouders en Justin zei tegen mij: ‘Schat, ik kan het nog 100 keer zeggen maar je ziet er goed uit. En nee, je bent niet super slank zoals al die social media figuren maar wat dan nog? Je bent prachtig en je bent het beeld van half Nederland wat zwanger is. Bewaar de foto’s, al is het alleen voor jezelf. Of nog beter: zet ze online, dat zou een grote stap zijn zodat je het hopelijk zelf ook gaat inzien.’

BAM. Die kwamen binnen. En hoewel ik vaak zijn goedbedoelde woorden direct ontkracht en wegwuif vond ik dat hij gelijk had. Potverdikke, ik heb gewoon een prachtige zwangere buik, waar ik een huis bied aan onze gezonde dochter die wij over enkele maanden mogen ontmoeten. Waarom schaam ik mij daar zo voor, verberg ik ‘m het liefst en in hemelsnaam… waarom voel ik daar überhaupt soms walging voor? Doe eens even normaal joh. Ik ga iedereen laten zien hoe ik er uit zie!

Ik weet dat er meer vrouwen met dit gevoel rondlopen. Zwanger zijn is een vrijbrief om te pas en te onpas opmerkingen van iedereen te krijgen over je uiterlijk. Het is verschrikkelijk – als ik uit eigen ervaring spreek – om dagelijks te horen ‘hoe dik’ je wel niet bent, of het er toch echt geen twee zijn of de verbazing dat de buik nu al zoooo groot is (alsof ze nog nooit zoiets hebben gezien). Zoals ik al zei heeft het mij tijdens mijn vorige zwangerschap echt zo onzeker gemaakt, dat ik me nu continu wil verstoppen. Wilde, want die tijd is voorbij. Ik ga nu alleen een sjaal dragen omdat het koud is, niet om mijn buik er achter te verschuilen. Ik ga alleen nog maar strakke jurkjes en truien dragen en pronken met mijn buik. Complimenten ga ik innen in plaats van wegwuiven. Als je zwanger bent moet je hiervan kunnen genieten in plaats van je te moeten verstoppen omdat anderen zo nodig van alles van je moeten vinden.

En nee, ik ben geen maatje 36. Ik had iets overgewicht toen ik zwanger raakte, maar ik was wel fit en gezond. Een zwangerschap maakt je niet lichter (in mijn geval ook niet met Hyperemesis Gravidarum ;-) ) en in mijn geval ook absoluut niet fitter, maar het is wat het is. Dat komt wel weer. Ik ben gelukkig. Gelukkig met mijn gezin, gelukkig dat wij ons gezin mogen verrijken met een dochter. Word ik daar nóg gelukkiger van als ik nu 10 kilo lichter had gewogen? Ik denk het niet.

Mag ik dan dit verhaal afsluiten door te zeggen dat ik een wereldvent heb? Hij weet het al hoor, dat ik zo over hem denk (niet dat jullie nu denken dat hij dit via mijn blog moet lezen) maar ik wilde het nog even zeggen. Zonder hem was mijn zelfvertrouwen (wat betreft mijn uiterlijk tijdens zwangerschap) nogsteeds -1000, waren de foto’s niet online gekomen en hadden jullie deze blog nu niet gelezen.

Dus, mede (plussize) preggo’s: SHOW THEM WHAT YOU GOT! <3